Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Συνήγορος του Πολίτη για την Συνεπιμέλεια, δηλαδή αυτά που έλεγε ο Ιδρυτής και καθηγητής Δρ Νίκος Σπιτάλας


ΣΥΓΑΠΑ www.sos-sygapa.eu sygapa.sygapa@gmail.com goneas2009@gmail.com 6906275419 / 6946273938 ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΓΑΠΑ : ΤΡΙΤΗ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020 Συνηγόρος του Πολίτη: Αναγκαία η θέσπιση της κοινής γονικής μέριμνας ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ Βισκαδουράκη Ηλέκτρα Δημοσίευση: 05 Σεπτεμβρίου 2020 18:40 Νέα παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη ενόψει της αναθεώρησης του οικογενειακού δικαίου - Τι προτείνει για την αναγνώριση του δικαιώματος του πατέρα στη μέριμνα του αναγνωρισμένου από αυτόν παιδιού του Με το οικογενειακό πρότυπο να αλλάζει σε μια κοινωνία που διαρκώς μεταβάλλεται, σημαντικός αριθμός παιδιών γεννιούνται εκτός γάμου και αναγνωρίζονται από τον πατέρα τους. Όμως, ο πατέρας δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τη μητέρα τους στην άσκηση της γονικής μέριμνας. Αυτό το ζήτημα θίγει ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ) στο πλαίσιο της αναθεώρησης του οικογενειακού δικαίου καταθέτοντας προτάσεις για την κοινή γονική μέριμνα με τροποποίηση διατάξεων του Αστικού Κώδικα. Τι συμβαίνει σήμερα; Στη χώρα μας, ο πατέρας που αναγνωρίζει το παιδί του ως νόμιμο τέκνο εκτός γάμου έχει δικαίωμα στη γονική μέριμνα σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, εφόσον υπάρχει συμφωνία και της μητέρας ή αν έπαψε η γονική μέριμνα της μητέρας ή αν αυτή αδυνατεί να την ασκήσει για νομικούς ή πραγματικούς λόγους. Για να αναλάβει ο πατέρας τη γονική μέριμνα, πρέπει να το αιτηθεί δικαστικώς και το δικαστήριο να αποφασίσει σχετικά με κριτήριο το συμφέρον του παιδιού. Μόνον έτσι αίρονται οι απαγορεύσεις που μπορεί να επιβάλει η μητέρα στον πατέρα, ώστε και αυτός να ασκεί γονική μέριμνα για το παιδί που έχει αναγνωρίσει ως δικό του. Μόλις το 2010 και ύστερα από παρεμβάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη το υπουργείο Παιδείας αναθεώρησε την προγενέστερη πρακτική του ότι μόνον ο ορισμένος ως κηδεμόνας μπορούσε να έχει πρόσβαση στο σχολείο, ενώ για τον έτερο γονέα υπήρχε απαγόρευση στο να πηγαίνει στο σχολείο για να μαθαίνει την πρόοδο του παιδιού του. Έτσι η αναγνώριση της γονικής μέριμνας για τους δυο γονείς, κυρίως για την πλευρά του πατέρα ως προς τη σχολική πρόοδο του παιδιού, ήταν μια σημαντική εξέλιξη, που κατήργησε στην πράξη «το φαινόμενο των αυθαίρετων 'απαγορεύσεων' του γονέα, που επέβαλε ο έτερος γονέας που ασκούσε αποκλειστικά την επιμέλεια του παιδιού μετά το διαζύγιο». Άτυπη η κοινή γονική μέριμνα Πάντως, στο σκέλος της συνολικής γονικής μέριμνας για τον πατέρα, ο ΣτΠ υπογραμμίζει ότι η μεταρρύθμιση του 2008 έμεινε ατελής θέτοντας ως προϋπόθεση για την άσκηση της κοινής γονικής μέριμνας τη δήλωσή της μέσω συμβολαιογραφικής πράξης. Όμως, επειδή κριτήριο για την κύρια γονική μέριμνα ορίστηκε το σπίτι όπου διαμένει το παιδί με τη μητέρα του, νομικά η γονική μέριμνα για τον πατέρα είναι «άτυπη». Συνεπώς «στη συντριπτική πλειονότητα των δικαστικών αποφάσεων για την άσκηση της γονικής μέριμνας παιδιών γεννημένων χωρίς γάμο και αναγνωρισμένων από τον πατέρα δεν γίνεται καμία μνεία στη δυνατότητα άσκησής της από τον πατέρα κατόπιν συμφωνίας των γονέων» επισημαίνει ο ΣτΠ. Πίσω από τη Διεθνή Σύμβαση για το Παιδί Η διχογνωμία των νομικών για το εάν οι πατέρες μπορούν να συμμετέχουν στην κοινή γονική μέριμνα «επηρεάζει και τη δημόσια διοίκηση, που πρέπει να αποφασίσει εάν θα αποδώσει ή θα στερήσει από τους αναγνωρίσαντες πατέρες, επομένως και από τα παιδιά, ωφέλειες που συναρτώνται με την άσκηση (και όχι το λειτούργημα) της γονικής μέριμνας» υπογραμμίζει ο ΣτΠ. Γι' αυτό προτείνει να τροποποιηθεί η διάταξη του Αστικού Κώδικα και να αναγνωρίσει την κοινή γονική μέριμνα. Εξάλλου ο ΣτΠ επικαλείται τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού, που δεσμεύει και τη χώρα μας. Εκεί αναφέρεται ότι «το παιδί εγγράφεται στο ληξιαρχείο αμέσως μετά τη γέννησή του και έχει από εκείνη τη στιγμή το δικαίωμα ονόματος, το δικαίωμα να αποκτήσει ιθαγένεια και, στο μέτρο του δυνατού, το δικαίωμα να γνωρίζει τους γονείς του και να ανατραφεί από αυτούς». Σημειωτέον ότι η Διεθνής Σύμβαση δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε μητέρες και πατέρες ούτε σε έγγαμους ή άγαμους γονείς ως προς την άσκηση της κοινής γονικής μέριμνας. Η μη πλήρης αποδοχή αυτής της διάταξης της Διεθνούς Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού από το ελληνικό δίκαιο συνιστά, σύμφωνα με τον ΣτΠ, συνέχιση του «δυσμενέστερου νομικού καθεστώτος για τα αναγνωρισμένα παιδιά εκτός γάμου -παρότι βελτιωμένο συγκριτικά με το προγενέστερο προ της μεταρρύθμισης του 1983- σε σχέση με τα παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν ήδη έγγαμοι (ή σε σύμφωνο συμβίωσης) κατά το χρόνο γέννησής τους ή τέλεσαν γάμο μεταξύ τους μετά την αναγνώριση». Επιπλέον, σύμφωνα με τον ΣτΠ, «η υπογραφή του άγαμου πατέρα στην πράξη αναγνώρισης του παιδιού αποδεικνύει πολύ μεγαλύτερη δέσμευσή του απέναντι στο παιδί από όσο η υπογραφή των έγγαμων πατέρων στα έγγραφα του γάμου». Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες; Ως εκ τούτου ο ΣτΠ κρίνει ότι στην αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου πρέπει να θεσπιστεί η κοινή γονική μέριμνα για τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου και αναγνωρίζονται από τον πατέρα τους. Εξάλλου, καταλήγει ο ΣτΠ, αυτό έχει κατοχυρωθεί στους Κώδικες Οικογενειακού Δικαίου των Τσεχίας, Σλοβακίας και Ουγγαρίας, όπου καθιερώνουν την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας όλων των παιδιών, ανεξαιρέτως. Στην περίπτωση της Ισπανίας και της Πολωνίας οι Αστικοί Κώδικες ορίζουν ότι, αφού τεκμηριωθεί η αδιαφορία του φυσικού πατέρα, κατοχυρώνεται η αυτόματη από κοινού άσκηση της επιμέλειας των παιδιών, των οποίων οι πατέρες προέβησαν σε εκούσια αναγνώριση.

Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

Πώς θα διαχειριστούμε την κοινή επιμέλεια των παιδιών εν μέσω πανδημίας Τι συμβουλεύουν δικηγόροι και διαζευγμένοι γονείς για μια ομαλή περίοδο κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Σε συνθήκες πανδημίας η προσπάθεια να διατηρηθεί μια υγιής συνεργασία με τον πρώην για την ανατροφή των παιδιών, είναι δυο φορές πιο δύσκολη.Η κοινή επιμέλεια των παιδιών με τον πρώην σύντροφο, είναι γεμάτη προκλήσεις υπό φυσιολογικές συνθήκες. Σε συνθήκες πανδημίας όπως τουκορονοϊού την οποία βιώνουμε, η προσπάθεια να διατηρηθεί μια υγιής συνεργασία με τον πρώην για την ανατροφή των παιδιών, είναι δυο φορές πιο δύσκολη.
Ο Ράνταλ Κέσλερ, δικηγόρος με ειδίκευση στα διαζύγια και συγγραφέας του βιβλίου «Divorce: Protect Yourself, Your Kids And Your Future», εξηγεί: «Αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να δείχνουμε κατανόηση. Ηδη αντιμετωπίζουμε παρεμβάσεις της μιας ή της άλλης πλευράς για το χρόνο μαζί με τα παιδιά. Συνήθως ο γονέας που έχει την κηδεμονία, δεν εμπιστεύεται τον άλλον γονέα για να προστατεύσει τα παιδιά, οπότε δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις».
Και τώρα, καμία από αυτές τις συμπεριφορές και διαφωνίες δεν μπορεί να πάει στα δικαστήρια, καθώς είναι κλειστά, λέει ο Κέσλερ.
«Γι’αυτό το λόγο συμβουλεύω τη σωστή συμπεριφορά, γιατί μπορεί να υπάρξει καταδίκη αργότερα σχετικά με τη διαχείριση της κατάστασης εν μέσω κορονοϊού».
Οι περισσότεροι δικηγόροι συνιστούν την καλή συμπεριφορά, ωστόσο αν υπάρχει περίπτωση από κοινού επιμέλειας, οι ερωτήσεις ίσως είναι περισσότερες: θα πρέπει να ακολουθούνται οι κανόνες κηδεμονίας στον μέγιστο βαθμό; Πώς να διαχειριστούμε τη στήριξη του παιδιού αν ένας από τους γονείς αρρωστήσει;
Παρακάτω, δικηγόροι και γονείς μοιράζονται μερικές συμβουλές σχετικά με την κοινή επιμέλεια κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας κρίσης στην Υγεία.

Πρέπει να είμαστε ευέλικτοι

«Εκτός κι αν αντιμετωπίζεται έναν πρώην σύντροφο που χρειάζεται ξεκάθαρα όρια και κανόνες, το παν κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι η ευελιξία και η συνεργασία για χάρη των παιδιών και τη δική μας ψυχική υγεία», συμβουλεύει η δικηγόρος Αλισον Πάτον. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να μαλώσουμε για το παραμικρό ή να επαναφέρουμε παλιές διαφωνίες στο προσκήνιο.

Ας τροποποιήσουμε την κηδεμονία αν ένας από τους γονείς χάσει τη δουλειά

Αν φτάσουμε σε σημείο να κάνουμε με τον πρώην σύντροφό μας αυτού του είδους τη συζήτηση, δηλαδή την απόλυση από τη δουλειά λόγω των μαζικών αλλαγών στις επιχειρήσεις, ας την προσεγγίσουμε με όσο το δυνατόν περισσότερη συμπόνοια.
«Η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω είναι να είμαστε ειλικρινείς και σκεπτικοί όσον αφορά τον τόνο όταν πρόκειται για δύσκολες συζητήσεις με τον πρώην σύντροφο», είπε η Εριν Λιβάιν, ιδρύτρια του ιστότοπου Hello Divorce. «Ολοι αγωνιζόμαστε και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Ας είμαστε διαφανείς και συμπονετικοί, όσο μπορούμε, για το καλό της οικογένειας».
Γονείς συζητούν με τον γιο τους.
Γονείς συζητούν με τον γιο τους.

Να σκεφτούμε δυο ή και τρεις φορές, πριν στείλουμε «θυμωμένο» μήνυμα

«Ας σκεφτούμε καλά τον τρόπο με τον οποίο θα επικοινωνήσουμε αυτό που θέλουμε, το πώς θα τον εκλάβει ο άλλος και πώς θα ερμηνευτεί στο μέλλον. Δεν έχει σημασία αν έχουμε δίκιο – και ο σύντροφος υποφέρει. Ολοι υποφέρουμε. Ο φόβος για το άγνωστο όπως το ζούμε δημιουργεί άγχος και τώρα θα πρέπει να φερθούμε σωστά και με ψυχραιμία».

Να κατανοούμε το πρόγραμμα του πρώην

«Κύριο λόγο παίζει η ευελιξία: είναι δύσκολο να δουλεύουμε από το σπίτι ενώ παράλληλα να επιβλέπουμε τα σχολικά μαθήματα. Με την κατανόηση του προγράμματος του πρώην συντρόφου και προσαρμογή και οι δυο γονείς θα μπορέσουν να ασχοληθούν με τα παιδιά και τα παιδιά περνούν χρόνο και με τους δυο», λέει μια διαζευγμένη μητέρα.

Να καταγράψουμε τα πάντα σε περίπτωση που υπάρξει ακόμα και η παραμικρή αλλαγή στη συμφωνία κηδεμονίας

Σε κρίσεις όπως αυτή του κορονοϊού, ας μιλήσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε με τον πρώην. «Του προωθώ ο,τι νεότερο υπάρχει από το σχολείο τους και μάλιστα του έστειλα ένα αντίγραφο του προγράμματος που χρησιμοποιώ στο σπίτι. Επίσης είμαστε στην ίδια γραμμή όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης και καλύτερη επικοινωνία γύρω από τον κορονοϊό. Δεν συζητάμε όλη την ώρα γι’αυτό και παρέχουμε πληροφορίες που είναι κατάλληλες για την ηλικία τους», λέει η Λίντσεϊ Λάιτ, καθηγήτρια και διαζευγμένη μητέρα.

Ας συμβιβαστούμε και ας αφήσουμε τους καβγάδες για αργότερα

«Τώρα είναι η ώρα να συνεργαστούμε», συμβουλεύει ο Κέσλερ
Πηγή: HuffPost US
ΣΥΓΑΠΑ WWW.SOS-SYGAPA.EU
6946273938   /   6942989785
sygapa.sygapa@gmail.com   /   goneas2009@gmail.com

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

Ματθαίος Γιωσαφάτ : Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στις οικογένειές μας


Ακούγεται και γράφεται, συχνά, σήμερα ότι σύντομα επέρχεται στην εποχή μας ο θάνατος της οικογένειας. Υπάρχει τεράστιος αριθμός διαζυγίων (50% στον Δυτικό κόσμο, 27% στην Ελλάδα, ποσοστό συνεχώς ανερχόμενο). Η μονογαμική σχέση δεν υπάρχει ούτε για τις περισσότερες γυναίκες. Οι σύζυγοι δεν έχουν χρόνο για τη σχέση τους, ούτε για τα παιδιά τους.

Οι οικογένειες δεν ενδιαφέρονται να μεγαλώσουν παιδιά κι ο μέσος όρος είναι ένα παιδί για κάθε οικογένεια (1,2 για την ακρίβεια).

Πολλοί δεν θέλουν καθόλου παιδιά κι αφοσιώνονται στην καριέρα τους. Άλλοι δεν θέλουν να παντρευτούν και συχνά κάνουν ένα παιδί (για να εκπληρώσουν κάποια βιολογική ή άλλη ανάγκη τους). Σε πολλές χώρες (Αγγλία π.χ.) το ποσοστό φτάνει το 31%. Πάρα πολλά παιδιά της σύγχρονης οικογένειας παρουσιάζουν έντονα και συχνά ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα (νευρωτική κατάθλιψη, αίσθηση κενού, αδιαφορία για καριέρα, αδιαφορία για σχέσεις, εθισμό στο αλκοόλ ή τα ναρκωτικά) και μια μεγάλη γκάμα βίαιης και παραπτωματικής συμπεριφοράς.
Για πολλούς, λοιπόν, οι σημερινές ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες δεν ευνοούν, πλέον, την ύπαρξη αυτού του θεσμού, και έτσι σιγά-σιγά αυτός οδηγείται σ’ένα μοιραίο τέλος. Άλλες απόψεις ισχυρίζονται ότι μεν αυτό το είδος του γάμου θα πεθάνει, αλλά θα βρεθούν άλλες μορφές οικογένειας πιο ταιριαστές με τις σημερινές συνθήκες (π.χ. τα κιμπούτζ που δοκιμάστηκαν στο Ισραήλ). Υπάρχουν άλλοι που λένε ότι, απλώς, η οικογένεια περνάει μια μεταβατική φάση, θ’αναμορφωθεί, θα προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες και θα επιβιώσει ανανεωμένη, γιατί είναι μια βασική ανάγκη του ανθρώπου.

Παράγοντες που επηρεάζουν την εσωτερική ζωή της οικογένειας

Η ανατροφή των παιδιών.
Πρώτα είχαμε την εκτεταμένη οικογένεια με κύριο πρόσωπο τη μητέρα, αλλά και τον πατέρα, τους συγγενείς, τη γειτονιά. Τώρα η οικογένεια αυτή τείνει να εκλείψει στις μεγάλες πόλεις. Μεταβήκαμε, στην πυρηνική οικογένεια (συνήθως μητέρα – πατέρας κι ένα παιδί, σπανιότερα δύο). Αυτό έχει πολλά μειονεκτήματα, αλλά έγινε πολύ χειρότερο απ’την ανάγκη να’χουμε άλλα πρόσωπα να φροντίζουν το παιδί λόγω της εργασίας της μητέρας. Τα πρόσωπα αυτά είναι, συχνά, άλλης εθνικότητας και πολλές φορές αλλάζουν.
Έτσι, έχουμε, σήμερα, μια καινούργια μορφή οικογένειας, την οποία ονομάζω «νέο-εκτεταμένη», όπου γονείς, η εναλλασσόμενη βοηθός (πολλές φορές μία το πρωί και άλλη το απόγευμα), σπανιότερα κάποιες ώρες με γιαγιά και παππού, όταν υπάρχουν κι είναι διαθέσιμοι, αποτελούν μια ετερόκλητη «οικογένεια» με διαφορετικές συμπεριφορές προς το παιδί. Το παιδί, όμως, χρειάζεται ένα πρόσωπο με την ίδια γλώσσα, φωνή, τρόπο χειρισμού, μυρωδιά, δέρμα κ.λ.π. ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει δεσμό που θ’αποτελεί τη βάση της κατοπινής του ασφάλειας.
Τα σημερινά παιδιά, σ’ένα μεγάλο ποσοστό, δεν δημιουργούν αυτόν τον ασφαλή δεσμό. Αποτέλεσμα: να υπάρχει ένα ψυχικό κενό μέσα τους, που τα δυσκολεύει να κάνουν ουσιαστικές σχέσεις – δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Άλλα παιδιά αποσύρονται και προσπαθούν να καλύψουν το κενό με ουσίες (αλκοόλ – φαγητό – ναρκωτικά). Άλλα επιζητούν μια συνεχή διέγερση που τη βρίσκουν, συχνά, στη βία και στην παραπτωματική συμπεριφορά.
Ο πατέρας, που ενδιαφέρεται σήμερα περισσότερο για τα παιδιά του, όταν παίρνει διαζύγιο ενδιαφέρεται πολύ λιγότερο, γιατί κατά κανόνα ξαναπαντρεύεται κι έχει άλλα παιδιά.

Έτσι έχουμε σήμερα:

Μονογονεϊκές οικογένειες που συνήθως αποτελούνται από τη μητέρα και ένα-δύο παιδιά, αλλά και